Keuze stress | Fictie

Ik ben negen jaar en zit in de vierde klas. Het is bijna vakantie en we hebben nog maar een aantal lessen te gaan voordat we verlost zijn. Ik kijk ernaar uit om volgend jaar al in de vijfde klas te zitten, ik word dan zowaar 10! Dit is een belangrijke leeftijd, dan behoor ik eindelijk tot de volwassenen. Mijn ouders zeggen altijd tegen mij dat wanneer je in de tientallen komt je je eigen verantwoordelijkheid voor dingen zult moeten nemen. Zo zal mijn vader niet meer mijn brood voor mij smeren, nee dat moet ik dan zelf doen. Ook mag ik dan in mijn eentje naar school lopen en krijg ik mijn eerste zakgeld zodat ik leer verantwoordelijk met geld om te gaan.

Vandaag kregen we op school de vraag wat we later wilde worden. Een paar van mijn klasgenoten schreeuwde al snel door de klas: “PILOOT”. Flip, een beetje een aparte jongen, riep zachtjes dat hij graag kapper wilde worden. “Is dat niet voor meisjes?” dacht ik bij mezelf, maar hij zei dat het hem leuk leek om gave kapsels te maken. Veel vriendinnen wilden verpleegster worden, maar ik had eigenlijk geen idee. Toen het geruis van schreeuwende kinderen een beetje was gedaald gaf onze lerares deze vraag als huiswerk op. We moesten voor onszelf nagaan wat we later wilden worden en hier een klein verhaaltje over schrijven van ongeveer 100 woorden.

Tijdens het eten vertelde ik de opdracht aan mijn ouders, waarbij ik aangaf, in een lichtelijk getreurde toon, dat ik het niet wist. Mijn jongere broertje pakte het glas water dat voor hem stond en riep met een half volle mond dat hij later graag brandweerman wilde worden. Ik keek hem boos aan en porde hem in zijn zij. Mijn ouders probeerde mij te helpen door te vragen wat ik leuk vond, maar ik kon op niks komen. Ze bleven maar vragen stellen als “Wat vind je interessant? Is er iets op school dat je aanspreekt? Heeft een vriendin niet iets gezegd dat jou ook leuk lijkt?”. Ik wist het niet. Ik stormde weg van tafel naar mijn kamer toe en begon te huilen. “Waarom weet iedereen dit behalve ik!?”. Ik hoorde geklop op de deur, maar gooide er een kussen naartoe en riep: “Ga weg!”. Half huilend ben ik in slaap gevallen.

Ik werd de volgende dag wakker door de ochtendzon die altijd vrij vroeg door het raam van mijn kamer binnenvalt. Het was een zaterdag dus er was geen school vandaag. Toen ik met de trap naar beneden liep zag ik dat er al een ontbijtje klaar stond. Mijn moeder keek me vrolijk aan en zei dat ze een verassing voor ons had. “We gaan oma een bezoekje brengen!”. Ik was nog een beetje getreurd van gister, maar had wel zin om oma weer te zien. Ze woont in een heel mooi oud pand midden in Rotterdam. Ze vertelt altijd met veel trots dat vrijwel alle woningen verwoest waren tijdens de tweede wereldoorlog, maar dat haar huis heel is gebleven. Het heeft een geschiedenis, zegt ze dan.

Toen we aankwamen in Rotterdam begon mijn broertje direct op en neer te springen. Dit doet hij wel vaker wanneer hij enthousiast is, het is nogal een hyper kind. Ik daarentegen kijk altijd een beetje om me heen. Af en toe raak ik de aandacht kwijt en zit ik even in mijn eigen wereld. Hier word ik meestal snel weer uitgehaald wanneer er opeens een klein mormel tegen me aan komt springen.

Rotterdam is best een mooie stad, het centrum bestaat uit veel grote gebouwen en eromheen liggen allemaal woonwijken. Oma woont wat meer in het buitengebied van het centrum. Ik vind altijd dat haar straat net iets mooier is dan anderen, zou dat komen door de geschiedenis? M’n broertje drukte gelijk op de bel toen we aankwamen, waarna oma de deur voor ons open deed. “Hoe is het met jullie?”, vroeg ze direct. Ze zag dat ik net wat minder blij was haar te zien dan normaal en keek lichtelijk bezorgd mijn kant op. Na het eten gingen we nog na kletsen en vroeg oma wat mij dwarszat. Met verbazing keek ik naar haar op en mompelde ik wat ik gister ook aan mijn ouders had verteld.

Oma stelde niet net als mijn ouders allemaal vragen, maar gaf aan dat het helemaal niet erg was dit nog niet te weten, ze wist het zelf tenslotte pas toen ze 40 was. Ze vertelde dat vrouwen in haar tijd helemaal niet hoorde te werken, althans dit was de algemene gedachtegang. Ze was vroeg getrouwd, vrijwel direct na het afronden van haar middelbare school en leefde in die periode als huisvrouw en later als moeder. Maar, zei oma, eigenlijk voelde ik altijd wel dat er iets miste in mijn leven. Uiteindelijk is ze nog op haar 40ste, na twee jaar te zijn gescheiden, een opleiding tot architect gaan volgen en gaan werken in de renovatie sector. “Dit was de beste keuze die ik ooit heb gemaakt”, zegt ze met trots.

De maandag na het weekend moest iedereen voorlezen wat ze hadden opgeschreven. Toen mijn naam werd geroepen was ik wat zenuwachtig, maar wel tevreden met mijn verhaal. Ik vertelde aan de klas dat ik geen idee had wat de toekomst mij ging bieden en dat ik nog niet wist wat ik later wilde worden. Op dit moment houd ik van tekenen, dus misschien word ik later kunstenaar, maar over tien jaar heb ik vast wel weer een andere interesse. Mijn streven nu is overgaan naar klas vijf en eindelijk tot de volwassenen te behoren. De klas keek verbaasd en bewonderd naar mij toe, waarna de lerares zei: “Ik denk dat we hier allemaal een voorbeeld aan kunnen nemen. Wie weet wat de toekomst ons brengt als je maar je hart blijft volgen”.